Aniya:
Ah, Louisian ka pala.
Sa maingate nakita kita,
Doon ika’y nakatanga.
Namumula.Nakikibaka.
Mas maingay ka pa sa tindera.
Ang mama dinadamay mo pa.
Sa kapwa ’di ka naawa,
Dinidikta pagpasok nila.
Louisian, humarap ka!
Sa akin mo ipakita
Dakila mong paniniwala.
Baka ako mapasama.
Sagot niya:
Louisian nga ako.
Palaban katahimikan ko.
Sa maingate ako’y hapo
Gising kamalayan ko
Ang ingay ko may pasumamo
Ang mama sumasaludo
Sa kapwa ako ang sugo
Kaalaman ko ’di naitatago.
Mga mata ko titigan mo.
Makikita mo bung – buo
Banal kong prinsipyo
At nilimbag kong pagkatao.
Aniya:
Louisian ka nga
Matalinghaga magsalita
Mahilig ka naman magmura
Ako ’di mababa
Prinsipyo ko di magulo
May saysay ang pagkatao
Naka – tuxedo pa ako
Anong mayroon sa iyo?
Aniya din:
Oo. ako ’di naka – tuxedo
Klasmeyt ko guwardiya ko
Pero ’di ako naloloko
Marunong manalo
Ikaw, matapang ka
Pero teka,
Kahapon kasama lang kita
Sa main gate ikaw din nakapula
Sigaw natin pareho. Katawan parehong hapo.
Ngayon sabihin mo,
Prinsipyo mo nilabag mo:
Anong tawag sa ‘yo?
This poem was first published in Kuwaderno Singko, the official literary publication of Saint Louis University.
Thank you, StockSnap, for the featured image.